Anti-NATO protest u Beogradu: snažan gest protiv imperijalizma i militarizma

Organizovanje jednog od najvećih imperijalističkih skupova na svetu, okupljanje vojnih zvaničnika NATO i predstavnika njihovih saveznika na Strateškoj konferenciji o vojnom partnerstvu, koja se održala u Beogradu od 13. do 15. juna 2011. godine, dešava se u momentu kada su kompradorska buržoazija i njena politička elita ojačale svoju hegemonu poziciju u srpskom društvu. Proces stabilizovanja kapitalističkih odnosa u Srbiji, u kome je bitnu političku ulogu igralo dugogodišnje nametanje lažnih alternativa između „patriotskog bloka“ i „reformskog bloka“, odnosno sukobljenosti između konzervativno-nacionalističke i vesternizatorske struje buržoaske političke scene, privodi se kraju.

Slab domet javnih protesta šovinističkih segmenata srpske opozicije povodom prilično farsičnog hapšenja i izručenja ratnog zločinca Ratka Mladića, potvrđuje da preovlađujuća većina naroda u Srbiji, bez obzira na dugotrajnu propagandu, više ne vidi nacionalističku politiku kao svoju perspektivu. U takvoj situaciji, političkoj eliti postaje isuviše komplikovano da nastavi sa dosadašnjim praksama balansiranja između imperijalizma SAD i EU i imperijalizma Rusije, tako da sve otvorenije prihvata produbljivanje integracije u zonu evroatlantskog imperijalizma. S druge strane, sve slabija reakcija na tu tendenciju, reakcija koju ispoljavaju jedino snage otvoreno svrstane uz interese ruske buržoazije, vrlo jasno pokazuje da nacionalistička politika više nije u stanju da se predstavi kao iole ubedljiv privid antiimperijalizma.

Ta činjenica je najbolje došla do izražaja uoči početka NATO konferencije u Beogradu, u načinu na koji je državni aparat reagovao na različite oblike protesta protiv te konferencije.

Otkako su započele aktivnosti Anti-NATO kampanje, kao relativno široke levičarske platforme za organizovanje demonstracija protiv održavanja NATO konferencije u Beogradu, policija je vršila pritisak na njene aktiviste putem čestih privođenja i pozivanjem na informativne razgovore, dok su, s druge strane, mediji sistematski prećutkivali kako informacije o održavanju NATO konferencije, tako i o aktivnostima Anti-NATO kampanje, sprečavajući da javnost bude makar i približno objektivno obaveštena. Protestni skup Anti-NATO kampanje, organizovan 12. juna 2011. godine, kod Sava Centra na Novom Beogradu, brutalno je razbijen od strane jakih policijskih snaga. Istovremeno, policija je pružala punu zaštitu fingiranom protestu koji je istog dana organizovala Demokratska stranka Srbije, koji je poslužio kao paravan za koketiranje s kvislinškom propagandom iz perioda nacističke okupacije, prvenstveno od strane klerofašističke organizacije „Obraz“. Slično tome, još besmisleniji skup Srpske radikalne stranke, održan sledećeg dana ispred Predsedništva Srbije, praćen primitivnim četničkim folklorom, imao je vrlo tolerantan tretman od strane policije. Želeći da se predstavi što uslužniji prema svojim NATO gazdama, režim u Srbiji je očigledno smatrao da će neveliki skupovi sa ispoljavanjem impotentnog nacionalizma i drugih reakcionarnih sadržaja biti najprihvatljiviji način kanalisanja eventualnog nezadovoljstva zbog održavanja NATO konferencije.

Zbog toga je pravu smetnju imperijalističkim slugama predstavljao protest u organizaciji Anti-NATO kampanje. Kao internacionalistički usmeren protest, skroman po broju učesnika usled opstrukcija državnom represijom, ali na kome su se okupili antiimperijalistički i antifašistički aktivisti i aktivistkinje ne samo iz Srbije, već i iz Hrvatske i Austrije, ovaj skup shvaćen je kao pretnja zbog koje je bilo potrebno angažovati značajne policijske snage. Protest je proglašen „zabranjenim“, a policija je, ničim izazvano, napala okupljene mirne demonstrante, potiskujući ih od Sava Centra i gurajući ih niz padinu prema novobeogradskim blokovima. Koristeći prekomernu silu, policija je tom prilikom uhapsila osam mirnih demonstranata. Protiv sedam uhapšenih su pokrenuti montirani krivični postupci zbog „ometanja službenog lica u obavljanju dužnosti“, pa čak i „napada na službeno lice“, a jedan od njih je, pored krivične tužbe, ekspresno prekršajno osuđen na 15 dana zatvora zbog „organizovanja neprijavljenog skupa“. O nepostojanju pravnog osnova za ovakve sudske procese svedoči činjenica da je čak i policija prilikom ispitivanja uhapšenih otvoreno priznala kako su besmislene kvalifikacije dela u postupku protiv njih i određivanje mere zadžavanja isključivo politički motivisane.

Antiimperijalističke snage u Srbiji nisu zaplašene niti pokolebane represijom koju su čuvari straha srpske kompradorske buržoazije sproveli nad demonstrantima ispred Sava Centra, kao i u drugim prilikama tokom aktivnosti Anti-NATO kampanje. One su sada u prilici da se samokritički osvrnu na iskustvo svojih akcija, i da na osnovu njega razrade strategiju svog daljeg razvoja, jer je jasna potreba za boljom organizacijom i preciznijom političkom artikulacijom. U trenutku agresivnog angažovanja NATO u Libiji, a potencijalno i u drugim zemljama Bliskog Istoka, na kome su narodni ustanci protiv reakcionarnih režima poremetili stabilnost imperijalističkog poretka, održavanje Strateške konferencije o vojnom partnerstvu u organizaciji NATO u Beogradu zahtevalo je daleko energičnije reagovanje progresivnih i slobodarski nastrojenih grupa i pojedinaca u Srbiji. Ipak, protest u organizaciji Anti-NATO kampanje bio je mali ali snažan gest kojim se pokazalo da je istinsku borbu protiv imperijalizma i militarizma moguće voditi samo doslednom antikapitalističkom i internacionalističkom politikom. Politički servis srpske buržoazije to je shvatio i prepoznao, o čemu svedoči njegovo represivno reagovanje.